wiadomości o firmie Badania naukowe popierają wentylację płuc chroniącą płuca w znieczuleniu

Na sali operacyjnej anestezjolodzy uważnie monitorują parametry respiratora, ponieważ każdy oddech ma bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo płuc. Chociaż wentylacja mechaniczna podczas znieczulenia może wydawać się rutyną, wiąże się ona z wieloma wyzwaniami i ryzykiem. Wybór odpowiedniego trybu wentylacji, określenie optymalnych ustawień respiratora i zapobieganie uszkodzeniom płuc wywołanym respiratorem (VILI) to krytyczne czynniki wpływające na wyniki leczenia i przeżycie pacjenta.

W przypadku dorosłych pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu z intubacją dotchawiczą lub urządzeniami nadgłośniowymi, wentylacja mechaniczna stanowi podstawowy sposób wspomagania oddychania. W tym artykule omówiono wybór trybu wentylacji, konfigurację parametrów respiratora i strategie ochrony płuc w celu usprawnienia procesu podejmowania decyzji klinicznych i bezpieczeństwa pacjenta.

Nowoczesna praktyka kliniczna wykorzystuje przede wszystkim dwa tryby wentylacji, każdy z odmiennymi zaletami i zastosowaniami:

• Wentylacja z kontrolą ciśnienia (PCV):Tryb ten zapewnia oddechy pod zadanym ciśnieniem wdechowym, co zapewnia zaletę polegającą na ograniczaniu ciśnienia w drogach oddechowych i zmniejszeniu ryzyka urazu ciśnieniowego, szczególnie u pacjentów z zmniejszoną podatnością płuc. Jednakże objętość oddechowa zależy od podatności płuc i oporu dróg oddechowych, co wymaga ścisłego monitorowania w celu zapewnienia odpowiedniej wentylacji.
• Wentylacja z kontrolą objętości (VCV):Ten tryb zapewnia wstępnie ustawioną objętość oddechową przy stałym przepływie, zapewniając stałą wentylację. Zapewniając stabilne objętości oddechowe, VCV może generować wyższe ciśnienie w drogach oddechowych, potencjalnie zwiększając ryzyko uszkodzenia płuc. W przypadku korzystania z tego trybu niezbędne staje się ciągłe monitorowanie ciśnienia w drogach oddechowych.

Wybierając tryby wentylacji, lekarze muszą wziąć pod uwagę indywidualne czynniki pacjenta, w tym historię płuc, zabieg chirurgiczny i głębokość znieczulenia. Podejścia hybrydowe, takie jak kontrola objętości regulowana ciśnieniem (PRVC), mogą w niektórych przypadkach zapewniać zrównoważone zarządzanie ciśnieniem i objętością.

Precyzyjne ustawienia respiratora znacząco wpływają na funkcję oddechową i ochronę płuc:

• Objętość oddechowa (Vt):Tradycyjne zalecenia dotyczące 10-12 ml/kg zostały zastąpione dowodami potwierdzającymi mniejsze objętości (6-8 ml/kg) w celu zmniejszenia ryzyka VILI. W przypadku pacjentów z ARDS lub osób z grupy ryzyka odpowiednie mogą być nawet mniejsze objętości (4–6 ml/kg).
• Częstość oddechów (RR):Zwykle ustawiany na 12–16 oddechów/minutę, RR należy dostosować, aby utrzymać normalne poziomy PaCO2 (35–45 mmHg) w oparciu o zapotrzebowanie metaboliczne.
• Stosunek wdechu do wydechu (I:E):Standardowe proporcje 1:2 lub 1:3 zapewniają odpowiedni czas ważności. Pacjenci z ograniczeniem przepływu powietrza przez drogi oddechowe (np. POChP) wymagają dłuższego wydechu, aby zminimalizować wewnętrzne PEEP.
• Dodatnie ciśnienie końcowo-wydechowe (PEEP):Na ogół utrzymywany na poziomie 5–10 cmH2O, PEEP zapobiega zapadnięciu się pęcherzyków płucnych, ale wymaga ostrożnego dobierania dawki, aby uniknąć nadmiernego rozciągnięcia przy jednoczesnej optymalizacji natlenienia.
• Szczytowe ciśnienie wdechowe (PIP):Powinno pozostać poniżej 30 cmH2O, aby zapobiec urazowi ciśnieniowemu. Nadmierne PIP może wymagać dostosowania objętości oddechowej lub przepływu wdechowego.

Aby zminimalizować ryzyko VILI, lekarze powinni wdrożyć:

• Wentylacja o niskiej objętości oddechowej (6-8 ml/kg)
• Ograniczenie ciśnienia w drogach oddechowych (PIP <30 cmH2O)
• Odpowiednie miareczkowanie PEEP
• W razie potrzeby dopuszczalna hiperkapnia
• Unikanie nadmiernej wentylacji
• Okresowe manewry rekrutacji płuc

Niektóre grupy pacjentów wymagają zmodyfikowanych metod wentylacji:

• Pacjenci otyli:Zmniejszona podatność płuc wymaga mniejszych objętości oddechowych (6 ml/kg), wyższego PEEP (8–12 cmH2O) i zwiększonej częstości oddechów.
• Pacjenci z POChP:Ograniczenie przepływu powietrza wymaga zmniejszenia objętości oddechowej (6-8 ml/kg), mniejszej częstości oddechów i wydłużonego czasu wydechu.
• Pacjenci poddawani zabiegom laparoskopowym:Zwiększone ciśnienie w jamie brzusznej wymaga wyższych objętości oddechowych (8–10 ml/kg) i PEEP (5–8 cmH2O), aby utrzymać odpowiednią wentylację.

Chociaż wentylacja mechaniczna jest niezbędna do wspomagania oddychania, niesie ze sobą potencjalne powikłania, w tym VILI (barotrauma, volutrauma, atelektrauma), zapalenie płuc związane z respiratorem (VAP), odmę opłucnową i niestabilność hemodynamiczną. Ciągłe monitorowanie parametrów oddechowych, krążeniowych i natlenienia ma kluczowe znaczenie dla wczesnego wykrywania powikłań.

Wentylacja mechaniczna związana ze znieczuleniem wymaga skrupulatnego, zindywidualizowanego postępowania. Dzięki wszechstronnemu zrozumieniu trybów wentylacji, starannemu doborowi parametrów i wdrożeniu strategii chroniących płuca, lekarze mogą zoptymalizować bezpieczeństwo pacjenta i wyniki rekonwalescencji pooperacyjnej.